Güller vardı,
Gonca, kırmızı
güller vardı
Sanki bir
gülşen, dört yanı hardı.
Ve onları
koparamıyordu çocuklar.
Bir anda bütün
âlem karardı
Çocuklar hep
beraber ağlıyorlardı...
Bir tufandı
dünyalarını saran
Bir anda
umulmadık fırtınalar koparan
Acı bir tufandı
bu,
Ve çocuklar
yine ağlıyorlardı.
Hepsinden ayrı
bir çocuk vardı
Gariban,
muzdarip, bir o kadarda vakardı
Nedendir bilinmez
ağlamıyor,
Ağlayamıyordu.
Gözleri
boşlukta, herkesten uzak
Sanki, sanki
Boşlukta
birilerini arıyordu
Ama nedendir
ağlamıyordu...
Sonunda çocuk
yerinden doğruldu,
O bilinmezliğe,
karanlığa doğru,
Bir kinle
hiddetle gidiyordu.
Anlayamamıştım,
Koştum, koştum
arkasından...
…
Düşüyordum
uyanmasam...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder